Dragan Aleksandrić

Dragan Aleksandrić je rođen u Beogradu, 7. juna 1949. godine, od oca Ljubiše Aleksandrić (1925-2000) iz Donje Gorevnice (grad Čačak) i majke Olge Aleksandrić (1926-1991), rođ. Jevremović, iz Jezdine (grad Čačak). Draganov rođeni brat Dušan (rođen 1951. godine) preminuo je kao mladi planinar 1966. godine, na planini Pelister.

Bio je najbolji pitomac generacije Vojne muzičke škole u Zemunu; član Umetničkog ansambla Doma JNA od 1969. do 1984.godine; 70-tih godina šef orkestra i korepetitor folklora KUD -a “Nikola Tesla“.

U karijeri dugoj skoro pola veka Dragan Aleksandrić je napisao hiljade kompozicija za skoro sva velika imena narodne muzike bivše SFRJ, komponovao narodna kola i bio aranžer kompozicija svojih kolega kompozitora. Sa svojim orkestrima je pratio pevače na koncertima širom Jugoslavije.

Dobitnik je brojnih nagrada stručnih žirija i publike na brojnim festivalima i takmičenjima u zemlji i inostranstvu, kao i zahvalnica i priznanja za doprinos na polju kulturnih delatnosti i za humanitarni rad.

Često je angažovan kao predsednik/član stručnih žirija festivala narodne muzike u Srbiji. Dragan Aleksandrić živi i radi u Beogradu.

Detinjstvo

Majka Olga mu od kutije za cipele i lastiša pravi harmoniku - sa jedne strane iscrtava dirke, a sa druge prišiva dugmiće umesto basova.

Draganov talenat još u ranom detinjstvu prepoznaje njegova ujna Dobrila, koja ga odvodi kod svog prijatelja pukovnika Josipa Ažmana, vojnog muzičara umetničkog ansambla Doma JNA u Beogradu. Dragan tako sa pet godina kreće na privatne časove harmonike.

U to posleratno vreme, teško za sve, porodica nije mogla da priušti Draganu pravu harmoniku. Majka Olga mu od kutije za cipele i lastiša pravi harmoniku - sa jedne strane iscrtava dirke, a sa druge prišiva dugmiće umesto basova. I to je bila Draganova prva harmonika na kojoj je vežbao sledeće tri godine, dok nije stigla njegova prva, prava harmonika, „Hohnerica“. Onda su počeli časovi solfeđa i teorije muzike, tako da je pre polaska u prvi razred osnovne škole, položio dve godine niže muzičke škole sa odličnim uspehom.

Školovanje

Kao najbolji pitomac generacije Vojne muzičke škole u Zemunu, dobija zlatni sat od predsednika SFRJ-a Josipa Broza Tita, kao i pravo da bira mesto službe.

Osnovnu školu "Đuro Daničić" završava sa odličnim uspehom. Uvidevši tešku situaciju porodice Aleksandrić, profesor Ažman ga po završetku osnovne škole odvodi u Vojnu muzičku školu (internat) u Zemunu. Audiciju prolazi brzo i lako. Četvorogodišnje školovanje uspešno završava 22. po redu, od 48 upisanih pitomaca. Kao najbolji pitomac generacije (prvi instrument: udaraljke, drugi instrument: harmonika), dobija zlatan sat od predsednika SFRJ-a Josipa Broza Tita, kao i pravo da bira mesto službe. Dragan bira Beograd, sa molbom da pre dolaska u umetnički ansambl doma JNA, godinu dana provede u manjem vojnom orkestru, radi sticanja iskustva. Odobren mu je Split u koji, pošto se oženio 1968. godine, kreće sa svojom tadašnjom suprugom.

U Splitu formira svoj prvi orkestar od jednog broja muzičara iz vojnog orkestra, a prvu ploču snima upravo sa njima 1969.godine. Već u maju iste godine dobija premeštaj u Beograd, u Umetnički ansambl JNA, gde je svirao komplet udaraljke - timpane, doboš, vibrafon, ksilofon, zvona. Posle kraćeg vremena Aleksandrić formira svoj drugi orkestar i kreće sa snimanjem ploča.

Po povratku iz Splita, na jednoj svadbi 1969. godine, upoznaje se sa jednim od najvećih kompozitora tog vremena - Dragoljubom Draganom Šunderićem, koji mu pruža priliku za saradnju kao mladom i neiskusnom muzičaru. Pratio je njegove pevače i aranžirao njegove pesme. Ova saradnja traje i danas.

Prvi uspesi

Davne 1970. god. , pre početka jedne probe u sali folklora KUD-a "Nikola Tesla", Dragan gotovo slučajno stvara jedno od najprodavanijih i najpoznatijih narodnih kola – Vragolanka kolo.

Upravo mu ovo iskustvo udruženo sa njegovim talentom i obrazovanjem uskoro otvara mnoga vrata. Kako je brzo i nepogrešivo pisao note i imao izvanredan osećaj za harmoniju, počinje da piše aranžmane za druge kompozitore i pevače, i da ih prati na koncertima. Pored sviranja i aranžiranja, počinje da komponuje i snima narodne pesme i svoja kola.

Njegovi prvi uspesi vezani su za Ljubomira Ljubu Đurovića, za koga piše muziku za pesmu "Otišla si, e pa neka". Zatim za njegovog kuma Danila Živkovića, sa kojim sarađuje na pesmama Vere Ivković i Žike Ivkovića, koji je imao uzastopnih jedanaest zlatnih singlica. Ubrzo stiže i poziv od čiča Obrena Pjevovića, da sa orkestrom prati "jednog malog iz Mrčajevaca“ - Miroslava Ilića. Dragan je uz komponovanje, aranžiranje i sviranje tih godina bio uporedo i šef orkestra i korepetitor folklora KUD-a "Nikola Tesla" u Beogradu. U to vreme su u orkestru Dragana Aleksandrića svirali najbolji muzičari, nažalost sada pokojni "Bata Rade" Jašarević, Aleksandar Aca Šišić i Tomica Milić, i još uvek aktivni umetnici Božidar Boki Milošević i Bora Dugić.

Davne 1970.godine u sali za probe folklora KUD-a "Nikola Tesla", jedne srede pre početka probe, Dragan stvara gotovo slučajno, na način svojstven mnogim velikim kompozitorima, jedno od najprodavanijih i najpoznatijih narodnih kola, komponovanog u duhu narodnog stvaralaštva – Vragolanka kolo. Radeći intenzivno u studiju nudi svoje kolo Radetu Jašareviću i Aci Šišiću, sa željom da ga oni snime. Oni ga odbijaju. Potom ga Dragan nudi Tomici Miliću, kojeg i danas smatra najtalentovanijem harmonikašem i najboljim kompozitorom narodnih kola. Milić sa simpatijama odbija, učinivši mu se da je kolo previše jednostavno. Dragan tako odlučuje da sam snimi ovo kolo i odlazi u predstavništvo Jugotona kod Obrada Jovovića, pitajući da snimi jedan singl. Dobija na raspolaganje studio u pozorištu Dadov sa snimateljem Acom Radojičićem. Vragolanku i Čiča Obrenovo kolo snima "iz prve", koliko kola i traju, bez ijednog ponavljanja. Predaje snimke Obradu, a singl izlazi nakon rekordnih pet dana i vrlo brzo postaje hit ne samo u Jugoslaviji, već i širom Evrope i inspiracija za mnoge muzičare i harmonikaše početnike.

Zlatne decenije

Aleksandriću svakodnevno stižu pozivi od najvećih imena narodne muzike, a uspesi se narednih decenija ređaju jedan za drugim. Radi mini operetu po pozivu Radio-Televizije za Miroslava Ilića i Sonju Savić, sarađuje na seriji "Kamiondžije", sarađuje sa Nešom Leptirom, Biljom Krstić i dr.

Uporedo sa ta dva velika hita - kola, Diskos izdaje ploču sa pesmama Čiča Obrena Pjevovića "Voleo sam devojku iz grada" i "Vesna stjuardesa", poznate hitove Miroslava Ilića. Od tog trenutka Aleksandriću svakodnevno stižu pozivi od najvećih imena narodne muzike, a uspesi se narednih decenija ređaju jedan za drugim. Pored komponovanja Dragan i dalje radi aranžmane za druge kompozitore: Čiča Obrena Pjevovića, Predraga Vukovića Vukasa, Novicu Uroševića, Dobrivoja Ivankovića, Ljubu Kešelja i mnoge druge.

Učestvuje na Festivalu Ilidža prvi put 1969. godine sa orkestrom Svete Šešića, potom 1970. godine sa orkestrom Duška Radančevića. Godine 1977. Dragan Aleksandrić dobija poziv od festivalskog odbora Ilidža, tadašnjeg kompozitora, profesora muzike i direktora festivala Damjana Babića Daše i Diskosa (za koji u to vreme najviše snima) da sa svojim orkestrom prati pevače Festivala. Po krajnje profesionalno odrađenom poslu na Festivalu 1978. godine stiže poziv iz PGP RTB-a i tadašnjeg muzičkog urednika Milana Miće Đorđevića (istovremeno i bubnjara u orkestru Branimira Đokića). Nakon nekoliko meseci pregovaranja PGP RTB i Aleksandrić nalaze zajednički jezik i Aleksandrić počinje sa snimanjem za PGP.

Uvek željan izazova, Dragan Aleksandrić se okušao i u drugim sferama umetnosti. Između ostalog, snima i singl ploču zabavnih pesama sa pevačem Nenadom Nikolićem, radi mini operetu po pozivu Radio-Televizije za Miroslava Ilića i Sonju Savić, sarađuje na seriji "Kamiondžije", kao aranžer i kao šef orkestra. Sarađuje kao kompozitor i aranžer na filmu "Sok od šljiva", sarađuje sa Nešom Leptirom, Biljom Krstić, Crvenim koraljima, itd. Njegove kompozicije se i danas koriste u mnogim reklamama i serijama.